|
Waarschijnlijk en hoe dan ook. Kraamde Frans Frituur onzin uit. Het was een doodeenvoudige zondagochtend en we aten verse koffiekoeken met zelfgemaakte chocolademelk (proberen!), dus zonder koffie. "Weet je waarom ik je in het weekend niet bef?", vroeg hij dodelijk nuchter. "Omdat je tijdens het weekend katholiek opgevoed bent?", sprak ik alsof ik het juiste antwoord extra aankruiste. "Nee, omdat mosselen weekdieren zijn, Sarah!", zei hij nuchter dodelijk. Het klonk dan ook alsof ik het zelf verzonnen had. Hans was dodelijk afwezig. Hij leek niet te beseffen dat hij met de mooiste vrouw van Vlaanderen koffiekoeken aan het verorberen was. Wie ontneemt me het recht om koffiekoeken zonder koffie koffiekoeken te noemen? Misschien ook daardoor zat Hans (ook hij had weer eens niet gemogen) aan een hoek van de tafel te mokken. Misschien ligt het gewoon in z'n karakter, al heeft hij identiek hetzelfde karakter als Frans. Zou moeten zijn. Frans dacht alleen te weten, alleen weten is niet psychisch gezond. Mannen... Weet je hoe het voelt om met 2 in een geluidsdichte cel van 2 op 2 opgesloten te zitten? Het eerste uur voelt het best lekker aan. Alleen met jezelf geconfronteerd te zijn. Maar na zo ongeveer een uur, denk ik, begin je die ander op te merken. Plots en onverwacht zie je nog een tweede persoon in die cel van 2 op 2. Meter en niets meer. Vijf centimeter houtpulp op de grond, een dikkere laag dan bij pasgeboren varkens, mensen zijn dan ook een hogere diersoort, zorgde ervoor dat Hans en Frans Frituur geen natte voeten kregen. Je begint te beseffen dat je een zelfstandig persoon bent, en merkt een andere zelfstandige persoon op, zuigend op zijn of haar meest (naar links) wijzende pink (wie op de pink van wie zuigt is totaal irrelevant, doch erotisch prikkelend en prettig om weten, zoals je weet heb ik het maar van horen zeggen... dus weet ik het niet, probeer zelf wat praktisch uitvoerbaar is en e-mail het me: sdemeulemeester@hotmail.com). En wat er dan gebeurt hangt af van de 2de persoon. Ofwel ken je hem ofwel ken je haar. Goed, zou je denken. Niet goed. Want dan zijn er al een aantal activiteiten uitgesloten. Kennismakingsspelletjes bijvoorbeeld. Als je met iemand opgesloten bent die je kent (het rijmen alleen al, zalig toch?) kun je toch geen lol beleven aan het raden van die andere z'n of als het echt moet haar naam? Zo ook Frans en Hans Frituur. Glimlachend: "Ok, ik zal je een tip geven Frans, al ben ik er zeker van dat jij deze tip niet nodig zult hebben: m'n naam begint met een hasj...", de lol zie ik er echt niet van in, als je "van tevoren" al weet dat op die hasj gewoonweg nog "ans" volgt. Verontwaardigd. Kennismakingsspelletjes speel je niet met iemand die je al een tijdje kent. Meer (en dan) nog, Hans en Frans konden dergelijke spraakspelletjes (wat ze uiteindelijk toch zijn en blijven) helemaal niet spelen omdat ze niet (verschiet aub niet en let op m'n versgeboende vloer) konden spreken. Ukjes van nul jaar kunnen nu eenmaal niet spreken noch aardappelen schillen. En als je ze 10 jaar samen opsluit kunnen ze na die 10 jaar gezellige opsluiting nog steeds niet spreken. Nu jij weer terwijl ik je aanstaar en (als het achteraf nodig blijkt) hier en daar wat bijknip. Monopolie konden ze ook niet spelen omdat ze geen monopolie-speldoos voorhanden hadden. Stratego konden ze ook al niet spelen (het spelregelsboekje zat in de doos). De rode vlag ontbrak. Gezellig en knus vonden Frans en Hans het wel. Maar het geheel was gewoon veel te voorspelbaar. Toen Frans bijvoorbeeld een dikke vette etterpuist kreeg boven op z'n neus wist Hans gewoon dat hij 5 uur later over dezelfde en dan ook identieke dikke vette etterpuist zou beschikken. Alleen zo wisten ze dat er weeral 5 uren verlopen waren. Al wisten ze natuurlijk niet wat 1 uur was, laat staan 5 uur. Daarom besloten ze na uitvoerig overleg (ze hadden toch tijd genoeg) de tijd niet bij te houden. 5 uren waarin enkel ons Franske bovengenoemde etterpuist had en Hans niet (en als de etterpuist dan terug afnam bij Frans, bleef ze bij Hans nog 5 uur welig tieren). Frans zal dan ook op een dag 5 uur eerder sterven dan Hans en gaat Frans altijd 5 uur voor Hans naar de grote wc. Is stukken gemakkelijker dan gelijktijdig. Op zo'n potje lukt het hen echt niet meer, hoe ze ook proberen. Ik vrees dat ik aan het overdrijven ben. Niets van dat alles, de verhalen van Frans en Hans Frituur hou je echt niet voor mogelijk. Ik raak er soms zelf niet meer aan uit. En we bevinden ons opnieuw in de quarantainecel. De camera zoomde in op het hoofd van Frans. Claustrofobie weet je wel. De camera begon rond te draaien. Even leek het hoofd van Frans te gaan tollen (voor de goeie verstaander: het is de camera die tolde). Z'n hoofd bleef in het gezichtsveld van de camera. Verplaatste zich van de linkeronderhoek naar de linkerbovenhoek, even denken, ik ben het hier namelijk allemaal aan het uittekenen, dan naar de rechterbovenhoek en vervolgens naar de rechteronderhoek van het gezichtsveld der camera en opnieuw en opnieuw. Noch aardappelen schillen heb ik hierboven ergens vergeten, gelieve het op de juiste plaats voor een tweede keer te lezen. Een trauma dus. "Nog een chocoladekoek Hans?", vroeg ik daarop aan, even denken, Hans, hem een chocoladekoek toewerpend. Hij reageerde. Door hem op te vangen. Dus toch wakker en klaar om te functioneren. Te praten. "Wat eten we vandaag?" (het is vandaag en we zijn zo goed als klaar met eten) (mosselen) "Waarom juist vijf uur?" (hoezo?) Hans begon zijn vragenmonoloog (elke dag dezelfde vragen, vragen waarvoor geen volledig correct antwoord te formuleren is, de volgende vraag is "Moet ik hier naar rechts?", let op m'n woorden, het wordt trouwens hoogtijd dat alle niet-ja-nee-vragen terug afgeschaft worden) en verwachtte zoals altijd (geen antwoord) weinig repliek van z'n tafelgenoten, het was Hans maar, ocharme. Hans Frituur, de eeuwige tweede, de laatste van twee. "Moet ik hier naar rechts?" (zie je wel!!! Ik ken ze allemaal, woord voor woord, versprekingen inbegrepen!) Hans, met zonder krater in z'n rug. Toestanden en krijssessies later geen verandering gebleken. Hij lijkt me wel lief door de ogen van vreemden bekeken. M'n inlegpotje ogen van vreemden is nu jammer genoeg leeg. Zo lief is hij (dus) niet. Mezelf en Frans verlieten de kamer, de favoriete cd van Hans opzettend en uit m'n eigen geboorteakte citerend. Fracties van tijd later begon Hans zoals meestal en gelukkig niet te soms mee te zingen met de overigens (volledig) instrumentale cd... En alleen ik weet waarom hij me tijdens de week ook al niet beft.
|
terug